Pieczarkowa

Moja dziecięca miłość... kiedy wpadałam po szkole do domu, rzucałam plecak na podłogę, a mama mówiła, że dziś pieczarkowa - wiedziałam, że to będzie cudowny dzień. Kiedy mam ochotę na zupę, zawsze gotuję sobie pieczarkową na wywarze z kurczaka. Niestety tylko ja jestem jej entuzjastką w moim domu - Szuler w ogóle nie przepada za zupami, chyba że w kubku do popicia. Zupa to dla niego nie obiad, bo jak mówi - po pół godzinie jest głodny. Igoras za to lubi tylko pomidorową, rosół i buraczkową. W ogóle mnie to nie zniechęca... dziś gotuję pieczarkową, dołączycie?

Potrzeba:

a) wywar z kurczaka

b) opakowanie pieczarek z biedry

c) cebula

d) śmietana kwaśna

e) trochę oleju

f) koperek

Najpierw podam przepis na bulion/rosół/wywar - zwał jak zwał... jest on bazą prawie każdej mojej zupy:

a) odgotowuję kurczaka (udko/skrzydełka/porcja rosołowa - co wolicie), myję go

b) wrzucam do gara z wodą, marchewką, selerem i pietruszką

c) doprawiam „warzywkiem” lub inną „wegetą”

d) gotuję na malusieńkim ogniu aż już będzie dobry - nie pytajcie mnie ile, bo  sama nie wiem... Po prostu po jakimś czasie stwierdzam, że wygląda mi na dobry ;)

Wracam jednak do pieczarkowej...najpierw podsmażam cebulkę pokrojoną w pióra i pieczarki pokrojone w cieniutkie plastry, dodaję sól i pieprz

Wrzucam to do bulionu i chwile gotuję (ok 20 min), zaciągam śmietaną (uwaga, aby się nie zwarzyła),

Wyciągam marchewkę z zupy i duszę widelcem. Poduszona marchewka wraca do zupy. Koperek siekam drobniutko i wrzucam do garnka. Pieczarkową serwuję z makaronem.

Ot i cala filozofia!!!! Smacznego :)